Vandaag begonnen we onze dag met Lily die ons oppikte om 9u om te gaan fietsen. We reden door het platteland met de bergen rondom ons. We zagen vele boeren werken in zowel de rijst- als fruitteelt. ‘s Morgens was het al zeker 30° en deze mensen droegen lange broeken en hemden met lange mouwen. Ze hadden ook zo’n typische rieten hoed op hun hoofd.

Het fietsen ging heel goed maar vrij traag omdat Lily maar korte beentjes heeft en ons niet kan bijhouden. We reden langs kleine kiezelwegen waar echt niemand te zien was. Soms hellingen die we moesten beklimmen en langen dalen om even op adem te komen.We stopten bij een grot waar we hele leuke dingen gingen doen.

Eerst kregen we een rondleiding in de grot en de gids gaf ons allerlei interpretaties die de kalkstenen doorheen de jaren maakten. We zagen apen, een paard, een olifant, een krokodil en zoveel meer. Natuurlijk mogen we zeker de boedha’s niet vergeten.

Daarna kwamen we aan aan wat de grot zo bekend maakt: ‘the mudbath’. Kunnen jullie het al raden? We namen een modderbad!! Het was koud en voelde heel raar aan in begin. Het was wennen maar voelde heerlijk aan. Zalig is dat je er gewoon in kon drijven net zoals in de Dode Zee! Terug rechtstaan was echt moeilijk. We konden gelukkig een douche nemen achteraf. Mama’s, onze zwemkledij terug proper krijgen wordt echt een uitdaging 😛 Na ons verfrissend modderbad waren we nog niet klaar. Er wachtten nog ‘hot springs’ op ons. Er waren er verschillende, van lauw water tot bijna onuitstaanbaar heet water. Daar hebben we nog een halfuurtje genoten en helemaal tot rust gekomen.

We hadden dus een welnessmoment vandaag en dit in een eeuwenoude grot. ZALIG dus! Daarna reden we met de fiets verder naar het hotel om te lunchen. We aten lekkere pannenkoeken en dronken, jawel een milkshake! Life can be good!

Later in de namiddag besloten we om de ‘Moon Hill’ te beklimmen. Dit deden we zonder Lily. We moesten welgeteld 800 treden beklimmen om bijna boven te geraken want dit was zelfs de top nog niet. We begonnen met volle moed maar … na 30 treden was ik al moe. Gelukkig heb ik zo’n fantastisch vriendje die mij aanmoedigde tot boven. Onderweg zijn we verplicht enkele keren moeten stoppen omdat onze hartslag te hoog werd. Nooit gedacht dat een mens zo hard kon zweten. Het was werkelijk geen zicht.

De beklimming duurde ongeveer 40 min. Toen we boven kwamen was elke zweetdruppel meer dan de moeite waard geweest. Wat een uitzicht, gewoonweg adembenemend. Je kon nog verder naar boven maar dat zag ik niet meer zitten. Frederik ging wel een kijkje nemen. Omdat je op het hoogste punt een panorama had van 360°. Ondertussen was er een oud Chinees vrouwtje naar mij gekomen. Zij had een waaier bij en zij deed alles om mij het frisser te laten krijgen. Hoe lief! Ze kon zelfs Engels spreken!

Ik vroeg om naast me te komen zitten en ze ze nam een boekje boven. Hierin hadden al zoveel toeristen geschreven en ik kreeg nu ook die eer. Ondertussen bleef ze heel de tijd waaien. Ze verkocht mooie postkaarten en ze deed mijn hart smelten dus kocht ik er. Dit kostte slechts 1 euro of 10 RMB. Ze vertelde me dat ze 70 was en dat ze 1x per dag naar boven gaat en ‘s avonds terug. Onze lege flessen gaven we aan haar omdat ze daar geld voor krijgt en deze dan gerecycleerd worden. Dit maakte haar ook gelukkig. Ik vroeg of ze op de foto wou met me en dat deed ze meteen. Ze pakte me zelfs goed vast en je gelooft het nooit maar ze maakte het peaceteken met haar vingers, dus deed ik dat ook maar. Ik stond versteld dat ze dat deed. Heel de weg naar beneden liep ze achter me en ook heel de weg bleef ze waaien. Wat een ongelofelijke vrouw.

We fietsen terug naar het hotel en genoten ondertussen van de zonsondergang. Dit was alweer een fantastische dag!